ပင္လယ္ေပ်ာ္ ဂ်စ္ပစီမ်ားနဲ႔အတူ

အခ်ိန္က နံနက္ ၃ နာရီရွိၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ေလွသားတေယာက္က ကမ္းေျခသို႔ မီးေရာင္ျဖင့္ အခ်က္ျပေနခ်ိန္တြင္ ၿမိတ္ကြ်န္းစုမ်ားထဲရွိ ကြ်န္းတကြ်န္းအနားက ပင္လယ္ျပင္တြင္ရွိေနသည့္ ကုန္တင္ေလွ တစီးေပၚ၌ က်ေနာ္ထိုင္ ေနသည္။

ၿမိတ္ ဆိပ္ကမ္းတြင္ ေစာင့္ၾကပ္ေနေသာ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး အရာရွိမ်ား၏ စစ္ေဆးျခင္း ကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ရန္ က်ေနာ့္၏ လမ္းျပလည္းျဖစ္ မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္သူ ဦးစိုးခိုင္ (နာမည္လႊဲေျပာင္းထား ပါသည္) က က်ေနာ့္ကို ေလွေပၚသို႔ ခိုးၿပီး ပို႔ေပးခဲ့သည္။ စာနယ္ဇင္းသမား တေယာက္အျဖစ္ ခြင့္ျပဳ ခ်က္ရထားသည့္ အတြက္ ကြ်န္းမ်ားဆီသို႔ အတား အဆီးမရွိ သြားေရာက္ႏိုင္ ပါလ်က္ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ယခုလိုလုပ္ရသနည္းဟု က်ေနာ္ ေမးၾကည့္ခဲ့ရာ သူက “ဒီနည္းနဲ႔ သြားရင္ လူဝင္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရးက မျမင္ေတာ့ မၾကားေတာ့ဘူးေပါ့” ဟု ေျဖပါ သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေတာင္ဘက္ဖ်ားပိုင္းမွာ သီးသီးျခားျခား ေနထိုင္ၾကသည့္ ပင္လယ္ဂ်စ္ပစီေခၚ ေမာ္ကင္းေခၚ  ဆလံု မ်ားကို ရွာေဖြမည့္ က်ေနာ့္၏ ၆ ရက္ ခရီးစဥ္ကို ထိုနည္းအတိုင္း ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ျဖင့္ စတင္ခဲ့ရပါသည္။ ခရစၥတီယန္ကြ်န္းဟု က်ေနာ္ေနာက္မွ နာမည္သိရေသာ ကြ်န္းသည္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာင္ဘက္ အစြန္ဆံုးျဖစ္ေသာ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ ၾကားထဲတြင္ ျပန္႔က်ဲ တည္ရွိေနေသာ ကြ်န္းေပါင္း ၈၀ဝ ေက်ာ္ထဲမွ ကြ်န္းတကြ်န္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆလံုလူမ်ိဳးဟု တရားဝင္ သိၾကေသာ ေမာ္ကင္းမ်ားသည္ ထိုကြ်န္းစုမ်ားႏွင့္ အျခားတဖက္ရွိ ထိုင္းႏိုင္ငံ ကမ္း႐ိုးတန္း တြင္ ေနထိုင္ ခဲ့ၾကသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၅၀ဝ ခန္႔ရွိၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုေဒသတြင္ ကာလရွည္ၾကာစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ငါးဖမ္းျခင္းႏွင့္ သစ္ထုတ္လုပ္ျခင္း၏ အက်ိဳးဆက္ ျဖစ္သည့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ ပ်က္စီးမႈမ်ား၏ သက္ေရာက္မႈ ဖိအားေၾကာင့္ ေမာ္ကင္းတို႔၏ ႐ိုးရာဘဝေနထိုင္ မႈမ်ား လ်င္ျမန္စြာ ေပ်ာက္ကြယ္လာေနသည္။ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနႏိုင္ေရး အတြက္ ေခတ္သစ္ေနထိုင္မႈကို လက္ခံက်င့္သံုးရင္း သူတို႔၏  ဓေလ့ထံုးတမ္းမွ  က်န္ရစ္ခဲ့သည္မ်ားကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေန ၾကရသည္။

တႏွစ္တာကာလ၏ အခ်ိန္အမ်ားစုကို ေမာ္ကင္းတို႔က  သစ္ပင္၏ ပင္စည္ကို  ထြင္းထားသည့္ ကေဘာင္ဟု ေခၚသည့္ ေလွေပၚ တြင္ေနထိုင္ရင္း ပင္လယ္ထဲတြင္ ရွိေနၾကသည္။ သူတို႔၏ ဘဝ တခုလံုးသည္ ထို လက္ထြင္း သစ္လံုးေလွမ်ား တဝိုက္တြင္သာ ရွိေနၾကသည့္ အတြက္ ေလွ သည္ ေမာ္ကင္း တို႔အတြက္ ခရီး သြားလာေရးယာဥ္ သက္သက္မဟုတ္ သူတို႔၏ ေနအိမ္ လည္းျဖစ္သည္။ ေမာ္ကင္းတို႔အတြက္ ေလွသည္ သက္ရွိတခု၊ သူတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္ အပိုင္း တခု အျဖစ္လည္း သတ္မွတ္ယူဆႏိုင္ပါသည္။ 

႐ိုးရာအစဥ္အလာအရ စံုတြဲတတြဲက လက္ထပ္ၿပီး အတူေနရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ ေယာက်ာ္းေလးက သင့္ေလ်ာ္သည့္ ကေဘာင္ေလွတစီးထြင္းၿပီး လက္ထပ္မည့္ မိန္းကေလး၏ ဖခင္ျဖစ္သူကို လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးရသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ေလွျဖင့္ တင္ေတာင္း ရသည္။ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ကေဘာင္ေလွ  အနည္းငယ္မွ် သာ  က်န္ပါေတာ့သည္။ ေမာ္ကင္းမ်ား ေလွထြင္းရန္အတြက္ သစ္ပင္ခုတ္ယူႏိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ပါ။ ထို႔အတူ သူတို႔၏ အစဥ္အလာအရ အေရးအပါဆံုးေသာ အရည္အေသြး မ်ားပင္ ေပ်ာက္ဆံုးလာၾကသည္။

ကေဘာင္ေလွက ေမာ္ကင္းတို႔၏ အိမ္ဆိုလွ်င္ ပင္လယ္ျပင္က သူတို႔၏ အိမ္ေနာက္ေဖး ကြက္လပ္ျဖစ္သည္။ ေမာ္ကင္းမ်ားသည္ အေထာက္အကူ ကိရိယာမပါဘဲ ေရငုပ္ရာတြင္ အလြန္ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေရေအာက္တြင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ ေနႏိုင္ၾကသည္။ သူတို႔၏ မ်က္လံုးမ်ား သည္ ကင္မရာ မွန္ဘီလူးမ်ား ကဲ့သို႔ ခ်ံဳ႕ႏိုင္ ခ်ဲ႕ႏိုင္ သျဖင့္  ေရေအာက္တြင္ ႏွစ္ဆပို၍ ျမင္ႏိုင္စြမ္းရွိ ၾကသည္။

အတိတ္ အခ်ိန္က ေမာ္ကင္းတို႔၏ ေရငုပ္စြမ္းရည္ကို ပုလဲလုပ္ငန္းရွင္တို႔က အသံုးခ်ၿပီး ရွားပါးေသာ ေရႊေရာင္ အရစ္ပါသည့္ ကမာေကာင္မ်ားကို ဖမ္းယူခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခါတြင္ ထိုကမာေကာင္ မ်ားကို သားေဖာက္ေမြးျမဴ ရရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ကမာေကာင္ ႐ိုင္းမ်ားကိုဖမ္းယူႏိုင္ရန္အတြက္ အႏၲရာယ္ႀကီးသည့္ ေရေအာက္အနက္ မီတာ ၈၀ ခန္႔အထိ ကိရိယာ အကူအညီ မရွိဘဲ ေမာ္ကင္းမ်ား ေရငုပ္ခဲ့ၾကရသည္။ ေရဖိအားကို ခံစားရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာသည့္ ေရာဂါ မ်ားေၾကာင့္ ေမာ္ကင္းတို႔ အသက္ဆံုး႐ံႈးရ ျခင္းလည္း အမ်ားအျပားရွိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လည္း ယေန႔ေခတ္ မွာေတာ့ သူတို႔၏ လုပ္အားကို အသံုးမျပဳေတာ့ပါ။ ပုလဲလုပ္ငန္းတြင္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ ေနၾကသူ အမ်ားစုမွာ ျပည္မမွ ေရာက္လာေသာ ျမန္မာမ်ားျဖစ္သည္ ဟု Orient Pearl Company ၏ ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သူ ဦးျမင့္လြင္က ေျပာသည္။ သူက အဏၰဝါဇီဝေဗဒ ပညာရွင္ တဦးလည္း ျဖစ္ပါသည္။

ငါးဖမ္းကုမၸဏီမ်ား တြင္လည္း အစုရွယ္ယာမ်ား ထည့္ဝင္ထားသူ တေယာက္ျဖစ္သည့္ ဦးျမင့္လြင္က ပင္လယ္ျပင္ ၏  သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုင္ရာ အဆင့္အတန္း က်ဆင္းလာျခင္းေၾကာင့္ သူ၏ ပုလဲေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္း ထိခိုက္လာၿပီး ငါးဖမ္းယူႏိုင္ မႈလည္း ေလ်ာ့နည္းသြားရသည္ဟု ဆိုသည္။ ေမာ္ကင္းမ်ား အတြက္မူ ပင္လယ္ျပင္ ပ်က္စီး လာျခင္းသည္ ေငြေၾကးအက်ိဳး အျမတ္ဆံုး႐ံႈးျခင္း တခုတည္းမဟုတ္ပါ။ သူတို႔ကို ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ၍ ေထာက္ပံ့ ေပးေနသည့္ အရာမ်ားကို ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ၿမိတ္ၿမိဳ႕မွ က်ေနာ္ ခိုးမထြက္လာမီ နံနက္ခင္းက ေမာ္ကင္းတို႔၏ ႐ိုးရာတန္ဖိုးမ်ား တျဖည္းျဖည္း တိုက္စားခံ ေနရျခင္းကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဆိပ္ကမ္း တခုတြင္  စာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ ေမာ္ကင္း မိသားစု တစုက က်ေနာ့္ကို သူတို႔ ေလွေပၚကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ဘီယာ၊ ဝီစကီမ်ားႏွင့္ ဧည့္ခံ ပါသည္။ နံနက္ ၇ နာရီသာ ရွိေသးေသာ္လည္း ေယာက်ာ္းေတြက အရက္ေသာက္ထားၿပီးၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ ႏွစ္က ၿမိတ္ကြ်န္းစုမ်ားအတြင္း တြင္ လွည့္လည္ေနထိုင္ၾကသည့္ ေမာ္ကင္း ၁၂၀ဝ၀ ခန္႔ ရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ၂၀ဝ၀ ခန္႔သာ ရွိေတာ့သည္။ က်ေနာ္ စကားေျပာဆိုခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ တဦးက ေမာ္ကင္းမ်ားကို အသံုးမဝင္သူမ်ား ဟု ေျပာဆိုခဲ့သလို ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ေမွာင္ခိုတင္သြင္းလာသည့္  စိတ္ၾကြေဆး  စြဲေနသူမ်ားဟုလည္း  သူကေျပာသည္။

ၿမိတ္ကြ်န္းစုမ်ား အတြင္းတြင္ ေနထိုင္ဆဲျဖစ္ေသာ ေမာ္ကင္း အေရအတြက္ေလ်ာ့က်သြားျခင္းႏွင့္ သူတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျခင္းတို႔သည္ အလြန္အကြ်ံ သစ္ထုတ္ယူျခင္းႏွင့္ ငါးဖမ္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တေန႔တျခား ယိုယြင္း ပ်က္စီးလာေနသည့္ သဘာဝ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနႏွင့္ ဆက္စပ္ေနသလို ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်လာျခင္းႏွင့္ ေခတ္သစ္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း တို႔၏ ဖိအားမ်ားႏွင့္လည္း သက္ဆိုင္ေနသည္။

နတ္ကိုးကြယ္ သူမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ေမာ္ကင္း မ်ားသည္ ပင္လယ္ကို ေလးေလးနက္နက္ ႐ိုေသၾကသည္။ မုတ္သံုရာသီအတြင္းတြင္ ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားပြဲမ်ား ျပဳလုပ္ရန္အတြက္ ကြ်န္း ၃ ကြ်န္းတြင္ အဓိက ထား၍ စု႐ံုးေလ့ရွိၾကသည္။ ႐ိုးရာအစဥ္အလာအယူအဆအရ သူတို႔၏ ဝိညာဥ္ဆိုင္ရာ ကိစၥမ်ားကို နတ္ဆရာ မ်ားက ဦးေဆာင္ လမ္းၫႊန္မႈ ေပးၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၿပီးခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ အတြင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာကို ကူးေျပာင္းကိုးကြယ္သူ အေျမာက္အျမားရွိခဲ့သည္ဟု ဦးစိုးခိုင္က ေျပာသည္။ ေမာ္ကင္းတို႔၏ ဘာသာစကားတြင္ စိုးရိမ္ပူပန္ျခင္း ဆိုသည့္စကားလံုး မရွိခဲ့ေသာ္လည္း ယေန႔ေခတ္ ကာလတြင္ ေနာက္လာမည့္ မ်ိဳးဆက္အထိ သူတို႔၏ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈမ်ား ရွင္သန္က်န္ရွိႏိုင္ပါဦးမည္လား ဟု စိုးရိမ္မႈမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ေနရၿပီျဖစ္သည္။

ေမာ္ကင္းမ်ားႏွင့္ ၁၈ ႏွစ္ၾကာမွ် အတူအလုပ္ လုပ္ခဲ့ေသာ ဦးစိုးခိုင္က ၎တို႔ ဘာသာစကားကို ကြ်မ္းက်င္စြာ ေျပာဆိုႏိုင္ပါသည္။ အဏၰဝါကြ်န္းေပၚ ရွိ ေမာ္ကင္းမ်ား ေနထိုင္သည့္ လန္ဂြန္ရြာ အနီးကို ခ်ဥ္းကပ္မိသည့္အခါ ဦးစိုးခိုင္က လွမ္းေခၚႏႈတ္ဆက္ လိုက္သည့္အတြက္ ပင္ကိုအားျဖင့္ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္ၾကေသာေမာ္ကင္း မ်ားက ႏူးေလွငယ္ေလးမ်ားျဖင့္ ထြက္လာၿပီး ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။ ေလွကေလးမ်ားသည္ လူႀကီးတကိုယ္ မွ်သာရွိၿပီး ေလွာ္တက္အစား ပလတ္စတစ္ျပားမ်ားကိုအသံုးျပဳသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

လန္ဂြန္ရြာက  ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းသည့္  သဲျပင္ရွိသည့္ ကမ္းေျခ တြင္ရွိၿပီး ၾကည္လင္ သည့္ ေက်ာက္ စိမ္းေရာင္ ေရျပင္က ဝိုင္းပတ္ ထားသည္။ ကမ္းေျခတြင္ ငါးဖမ္းေလွမ်ား ဆိုက္ကပ္ထားၿပီး ဆိပ္ကမ္း ငယ္ တခုလည္း ရွိသည္။ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းေတြရွိသည့္ ကြ်န္းက စိမ္းလန္းေနၿပီး အိမ္မ်ားကို ဒီေရ ကင္းလြတ္ရန္ အတြက္ ေျခတံရွည္ ေဆာက္ထားၿပီး ကမ္းေျခ အထက္ ၅ မီတာမွ ၆ မီတာ အျမင့္တြင္ ရွိၾကသည္။ အိမ္အဝင္ေပါက္ မ်ားကို ပင္လယ္ဘက္ သို႔ လွည့္ထားသည္။ ရြာတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားေက်ာင္းတခု ရွိေသာ္လည္း ေမာ္ကင္း ႐ိုးရာ နတ္႐ုပ္မ်ားႏွင့္ အတူရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရြာ၏ အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေသာ အသက္ ၉၃ ႏွစ္အရြယ္ အဘြားအို တဦးက ႀကိဳဆိုေခၚယူသြားခ်ိန္တြင္ ရွက္ကိုး ရွက္ကန္းျဖစ္ေနပံု ရသည့္ ကေလးငယ္မ်ားက ဝိုင္းပတ္လိုက္လာၿပီး က်ေနာ္တို႔၏ အသြင္အျပင္ကို စူးစမ္းေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည့္ ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာပင္ မည္သည့္ အတြက္မွ် ေငြေပးသည္ကို လက္မခံၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔ကို ေကာ္ဖီ၊ စီးကရက္၊ ငါးေျခာက္မ်ား၊ လတ္ဆတ္သည့္ ကင္းမြန္မ်ား၊ ကမာေကာင္မ်ားျဖင့္ ဧည့္ခံၾကပါသည္။

ေက်းလက္ေဒသ၏ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ရာ ဧည့္ဝတ္ျပဳမႈမ်ား က်ေနာ္တို႔ ရရွိခဲ့ေသာ္ လည္း ဒီကြ်န္းက နိဗၺာန္ဘံု မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။ အိမ္ေတြဘက္ ကေန ကမ္းေျခဆီသို႔ က်ေနာ္ ဆင္း သြားၾကည့္သည့္ အခါ လန္ဂြန္ရြာတြင္ စြန္႔ပစ္အမိႈက္ သိမ္းဆည္းေရးႏွင့္ ေရဆိုးထုတ္စနစ္ မရွိတာကို က်ေနာ္ သတိျပဳမိပါသည္။ အမိႈက္ေတြႏွင့္ စြန္႔ပစ္ အညစ္ အေၾကးေတြကို ေနရာတိုင္းမွာေတြ႕ ရသည္။ ဒီေရသည္သာ လွ်င္ အမိႈက္သိမ္းသမား အျဖစ္ရွိေနသည္။

ကြ်န္းေပၚက  ရြာေတြမွာ ေနထိုင္သူမ်ားက ပင္လယ္ျပင္က အရာအားလံုးကို စုပ္ယူႏိုင္သည္ဟု ယံုၾကည္ၾက သည္။ တခါတရံ ပင္လယ္လိပ္မ်ားက ပလတ္စတစ္အိတ္မ်ားကို ဂ်ယ္လီငါးႏွင့္မွားကာ စားသံုးမိျခင္းက ပင္လယ္လိပ္ အေရအတြက္ သိသိသာသာေလ်ာ့နည္းက်ဆင္းလာရျခင္း၏ အေၾကာင္းေတြထဲက တခုျဖစ္ သည္ဟု သူတို႔က ေျပာျပၾကေသာ္လည္း ဤေနရာတြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ျမန္မာမ်ား သို႔မဟုတ္ ေမာ္ကင္းမ်ား သည္ သူတို႔၏ အေလ့အထ သို႔မဟုတ္ ေတြးေခၚစဥ္းစားမႈကို ျပဳျပင္ရန္ လိုအပ္ေနေၾကာင္း နားလည္ၾကပံုမရပါ။

ကမ္းလြန္ သဘာဝဓာတ္ေငြ႕ တူးေဖာ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ အလြန္အကြ်ံ ငါးဖမ္းျခင္းေၾကာင့္ သႏၲာေက်ာက္တန္းမ်ား ပ်က္စီးလာၿပီးေနာက္ ယခင္က ေမာ္ကင္းတို႔၏ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို အလွ်ံအပယ္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္ခဲ့သည့္ ပင္လယ္ျပင္သည္ ၎တို႔ဘဝ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေထာက္ပံ့ေပးႏိုင္စြမ္းေတြ ေလ်ာ့ပါးလာခဲ့သည္။ တနည္း အားျဖင့္ ေမာ္ကင္းတို႔၏ ဘဝေနထိုင္မႈ  နည္းလမ္းတို႔သည္လည္း  ထာဝရေပ်ာက္ဆံုး သြားႏိုင္သည့္ စိုးရိမ္စရာ အေျခအေနတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္။ ေခတ္သစ္လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ဖြံ႕ၿဖိဳးလာျခင္း၏ ဆိုးက်ိဳးမ်ားက ေမာ္ကင္းမ်ား ၾကားတြင္ ေနရာယူ လာခ်ိန္၌ သဘာဝတရားႏွင့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြ ရွိျခင္းႏွင့္  ေဝးကြာေသာ  ယဥ္ေက်းမႈကို တားဆီးႏိုင္ျခင္း မရွိပါက က်ေနာ္တို႔ စိုးရိမ္ ပူပန္ေန ရသည့္ ျဖစ္စဥ္ မ်ားသည္လည္း အရွိန္ျမင့္သြားလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါ သည္။

(Jacques Maudy  ၏ Among the Moken, the Sea Gypsies of Myeik ကို ႏိုင္မင္းသြင္ ဘာသာျပန္သည္)

ဧရာ၀တီ http://burma.irrawaddy.org/article/2014/03/12/56100.html မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္။