ျမန္မာႏုိင္ငံ ေတာင္ဘက္ အစြန္းအရပ္မွ ပင္လယ္ေပ်ာ္မ်ား

ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေတာင္ဘက္ပိုင္းရွိ တနသၤာရီတိုင္း ေဒသႀကီးသည္ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ လွပေသာ ေရသယံဇာတ၊ သစ္ေတာ သယံဇာတ၊ သတၱဳ သယံဇာတ ေပါႂကယ္၀ေသာ တိုင္းေဒသႀကီး တစ္ခု ျဖစ္သည္မွာ အထူးေျပာစရာ လိုမည္ မထင္ပါ။ ထုိေနာက္ တနသၤာရီတုိင္းေဒသႀကီး၏ အစြန္ဆုံးၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ အနီးတစ္၀ိုက္တြင္ ကၽြန္းမ်ားေပါမ်ားလွၿပီး အဆိုပါကၽြန္းမ်ားတြင္ ရွားပါးဆလုံ(ေခၚ) မြန္ကင္း(သို႔) Sea gypsies ေခၚ ပင္လယ္ေပ်ာ္တို႔ ေနထိုင္က်က္စားၾကသည္ဆိုလွ်င္ လည္း သိသူနည္းမည္ ထင္ပါသည္။

၄င္းတို႔သည္ ပင္လယ္တြင္ ေနထိုင္၍ ပင္လယ္တြင္ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျပဳ ေနထုိင္ၾကသည္။ ေဆာင္းရာသီ လႈိင္းေလ ၿငိမ္သက္သည့္ ကာလတြင္ ပင္လယ္ေရထြက္ သယံဇာတ မ်ားျဖစ္သည့္ ငါး၊ ကင္းမြန္ (ျပည္ႀကီးငါး)၊ ခ႐ု၊ ကမာ၊ ပင္လယ္ေမွ်ာ့၊ ေက်ာက္ခက္ေက်ာက္ပန္း၊ ငါးႀကီး အန္ဖတ္၊ လိပ္ဥ၊ ငွက္သိုက္၊ ပ်ားရည္တို႔ကို ရွာေဖြကာ ၾကာရွည္ခံေစရန္ အေျခာက္လွန္း ျပဳျပင္ စုေဆာင္းၿပီး ျပန္လည္ ေရာင္းခ် စားေသာက္ ေနထုိင္ၾကသည္။

ဆလုံတို႔၏ ေသျခင္း ဓေလ့သည္လည္း ထူးဆန္းေပသည္။ မိသားစု၀င္ တစ္ဦးဦး ကြယ္လြန္ေသာ အခါ က်န္ရစ္သူ မိသားစုမ်ားမွာ အနည္းငယ္မွ် ငိုေႂကးၾကၿပိး နာရီပိုင္းအတြင္း သီဆို ကခုန္ၾက ေလေတာ့ သည္။ ေသဆုံးသူသည္ အမ်ိဳးသားျဖစ္ပါက ပင္လယ္ ဒီေရတက္ခ်ိန္တြင္ သၿဂႋဳဟ္ၾကၿပီး အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ပါက ဒီေရ က်ခ်ိန္တြင္ သၿဂႋဳဟ္ေလ့ရွိသည္။ သၿဂႋဳဟ္မႈ ပုံစံသည္ ဆန္းၾကယ္ေပစြာ ေသဆုံးသူအား ေျမျမဳပ္ သၿဂႋဳဟ္ေလ့မရွိ။ ေသာင္ျပင္ေရစပ္တြင္ က်ပ္စင္ထုိး၍တင္ကာ ေသဆုံးသူ ပိုင္ဆိုင္ေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အေလာင္း ႏွင့္အတူ စြန္႔ပစ္ ထားခဲ့ၾကေလသည္။ ေရွးယခင္ ဆလုံ အယူအဆ တစ္ခုမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေသဆုံးပါက ေသသည့္ ကၽြန္းသည္ နိမိတ္မေကာင္းဟု ယူဆၿပီး အသုဘ အခမ္းနားၿပီး သည့္ေန႔တြင္ ထိုကၽြန္းအား တစ္ရြာလုံး စြန္ခြာ သြားၾကေလ့ရွိေၾကာင္း ေလ့လာ သိရွိရပါသည္။

ဆလုံတို႔တြင္ တိက် ခိုင္မာေသာ ကိုယ္ပိုင္ စာေပဟူ၍ မရွိ၊ ႐ိုးရာ သီခ်င္းဟူ၍ သီးျခားမရွိ၊ ရိုးရာ တူရိယာ ပစၥည္းဟူ၍ ေရွးယခင္ ကာလက သစ္သားပင္စည္ကို ထြင္း၍ ဖြတ္သေရက်က္ကာ ႐ိုးရာဗုံအျဖစ္ အသုံးျပဳ တီးခတ္ ၾကေလ့ရွိၿပီး ယခုအခ်ိန္တြင္ ႐ိုးရာ ဗုံျပဳလုပ္ရန္ သားေရ ရရွိႏိုင္မႈ အခက္အခဲေၾကာင့္ အိမ္ အသုံးအေဆာင္ ေရစည္၊ ဒန္အိုးႀကီးမ်ားကို ေမွာက္၍ ဗုံအျဖစ္ အသုံးျပဳ တီးခတ္ၾကသည္။ သီဆိုတီးမႈတ္ ကခုန္ျခင္းကိုမူ ႏွစ္သက္ ခုံမင္ၾကသည္။ ၄င္းတို႔ သီဆိုသည့္ သီခ်င္းသံမွာ မေလးလူမ်ိဳးတို႔ သီဆုိသည့္ သံစဥ္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ တူပါသည္။ ႐ိုးရာအက ဟူ၍ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ မရွိ ကခုန္ၾကသည့္ အခါ လက္ကိုေျမႇာက္ကာ စည္း၀ါးညီညီ ကခုန္ေလ့ရွိၾကသည္။

ဆလုံမ်ား သည္ အမိန္႔ေပးခိုင္းေစျခင္း၊ တင္းက်ပ္ေသာစည္းကမ္း ခ်မွတ္ခ်က္မ်ားကို မႏွစ္သက္ၾကေပ၊ အတင္းအက်ပ္ ခိုင္းေစ ေဆာင္ရြက္လွ်င္ ထိုအရပ္မွ လ်င္ျမန္စြာ ထြက္ခြာေျပာင္းေရြ႕ သြားတတ္ၾကပါသည္။ ယခုအခါ ဆလုံမ်ားမွာ ယခင္ တစ္ခ်ိန္ ကကဲ့သုို႔ မဟုတ္ၾကေတာ့။ လူႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္အၾကား သဟဇာတ က်က် ေနထိုင္တတ္ လာၾကၿပီျဖစ္ရာ ေကာ့ေသာင္းခ႐ိုင္ အတြင္းရွိ ဆလုံအမ်ားစု ေနထုိင္ရာ ကၽြန္းမ်ားျဖစ္သည့္ ဇာဒက္ႀကီးကၽြန္း၊ လန္းပိကၽြန္း၊ ေညာင္၀ိကၽြန္း၊ ဂ်လန္းကၽြန္းမ်ားတြင္ ေက်းရြာမ်ား အတည္တက် ထူေထာင္ ေနထိုင္ လ်က္ရွိၿပီး လူေနမႈ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာကာ ေက်းလက္က်န္းမာေရး ေဆးေပးခန္း၊ စာသင္ေက်ာင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း၊ ေက်းရြာ စာၾကည့္တိုက္မ်ား အသုံးျပဳၾကသည့္ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္တြင္ အတန္အသင့္ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြစြာ ေနထိုင္သည့္ အေလ့အထမ်ားျဖင့္ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေပသည္။

ကမၻာေပၚတြင္ ေခတ္မီ နည္းပညာမ်ား အသုံးမျပဳပါဘဲႏွင့္ ေရသတၱ၀ါမ်ားအေၾကာင္း လက္ေတြ႔ဆန္စြာ သိရွိ ကၽြမ္းက်င္ေသာ လူမ်ိဳး၊ ပင္လယ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ ပင္လယ္ရွိေသာ ေဒသမ်ားတြင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကေသာ၊ ပင္လယ္ႏွင့္ ေ၀းရာသို႔ ထြက္ခြာရန္ စိတ္ကူးထဲတြင္ပင္ မထည့္သည့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အလိုရမၼက္ ေလာဘနည္းပါးၿပီး အပူအပင္မဲ့ ႐ိုးသားစြာ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းသြားလာ ေနထိုင္ၾကေသာ ရွားပါးေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါး မ်ိဳးႏြယ္ တစ္ခုျဖစ္ေလရာ အခါအခြင့္သင့္ပါက လာေရာက္ေလ့လာႏိုင္ၾကပါ ရန္ တိုက္တြန္းေရးသားလိုက္ပါသည္။

ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္စုိး

က်မ္းကိုး။        ။ ႏိုင္တာရာ၏ ဆလုံ(သို႔) ပင္လယ္ေပ်ာ္သူမ်ား 

ဇြန္လ (၂၉) ရက္ေန႔ထုတ္ ေၾကးမံု သတင္းစာမွ