ႏြားႏွင့္ငါး အ႐ုပ္ေရး ၾကည့္ရမယ္

ကေလးဘ၀တုန္းက လူႀကီးသူမ ေတြေျပာတဲ့ စကားၾကားဘူးတယ္။ ႏြားနဲ႔ ငါးအ႐ုပ္ ေရးၾကည့္ ရမယ္တဲ့။ ဟိုတုန္းကေတာ့ အမွတ္မထင္ပါဘဲ။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ႏြား ေတြ၊ ငါးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ရွားပါးသြား မွာလဲ။ စကားမရွိ၊ စကားရွာေျပာတယ္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ အခုေတာ့လည္း ဒီျပႆနာက အမ်ဳိးသားေရး အသြင္ျဖင့္ ေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာျဖစ္ေနၿပီ။ ျမန္မာ ႏိုင္ငံမွာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ လူဦးေရဟာ ေက်းလက္ေန ျပည္သူေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ေက်းလက္ေန ျပည္သူ အမ်ားစုဟာ လယ္ ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းကို မွွီခိုေနရတယ္။ ပင္လယ္ ကမ္း႐ိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္ ေနထိုင္တဲ့ မိသားစုေတြႏွင့္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာေနထိုင္သူ အခ်ဳိ႕က ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ၿပီး အသက္ေမြးၾကတယ္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိး ေရးလုပ္ငန္းႏွင့္ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းမ်ား အတြက္ ႏြားႏွင့္ငါးဟာ အဓိကက်တဲ့ အရင္းအျမစ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။

၁၉၇၀ ခုႏွစ္ မတိုင္မီကေတာ့ ျမန္မာ ႏိုင္ငံရဲ႕ စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းကို လက္မႈ လယ္ယာစနစ္နဲ႔  လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။ လယ္ ထြန္စက္ကိုေတာင္  ၿမိဳ႕နယ္တိုင္းမွာ ေတြ႕ရဖို႔ ခက္ခဲတယ္။ ယခုေခတ္လို ေကာက္စိုက္၊ ေကာက္ရိတ္စက္၊ ေခၽြေလွ႔စက္ေတြဆိုတာ စိတ္ကူးထဲမွာ မစဥ္းစားမိခဲ့ၾကဘူး။ ဓာတ္ ေျမၾသဇာ အသံုးဆိုတာလည္း အေလ့ အက်င့္ မရွိၾကေသးဘူး။ လယ္ေျမေတြမွာ ဓာတ္ေျမၾသဇာ မသံုးၾက ေသးေတာ့လည္း ပိုးမႊားေတြက မက်ဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုးသတ္ ေဆးဆိုတာသံုးဖို႔ မလိုအပ္ဘူး။ အဂၤလိပ္ အစိုးရ လက္ထက္က ေျမႀကီး၊ ေျမပံုႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္းဌာန မွာ ေက်းရြာေတြမွာ ကၽြဲ၊ ႏြားစားက်က္ေျမ ဆိုၿပီး ထည့္သြင္း ေရးဆြဲထားတယ္။

 ေက်းရြာေတြက ကၽြဲ၊ ႏြားေမြးျမဴသူေတြ အတြက္ လႊတ္ေၾကာင္းဖို႔ စားက်က္ အဆင္ေျပလွတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ ေက်းလက္ေဒသ ေတြမွာ အိမ္တိုင္းနီးပါး ခိုင္းႏြားအျပင္ ႏြား အပို ေမြးထား ေလ့ရွိတယ္။ အိမ္မွာ ႏြားေမြး ထား ႏိုင္တာကိုပဲ ဂုဏ္ျဒပ္ တစ္ခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ ၾကတယ္။ ႏြားအပို ေမြးထားႏိုင္ေတာ့ လယ္ယာ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ထြန္ယက္ဖို႔ အားမနာတမ္း အသံုးခ်ႏိုင္သလို ႏြားမွရရွိတဲ့ ႏြားေခ်းက ေျမၾသဇာ အျဖစ္ အသံုးခ်ႏိုင္တယ္။ သီးႏွံအထြက္ႏႈန္း အေကာင္းႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ စိုက္ပ်ဳိးစရိတ္က အနည္းငယ္သာ ကုန္က်ေတာ့ ေတာင္သူလယ္ သမားအမ်ားစု စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းမွာ အခက္အခဲ မေတြ႕ၾကဘူး။ မခ်မ္းသာတာပဲ ရွိမယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အတြက္ လံုေလာက္ တယ္။ ႏြားအပို ေမြးထားၾက ေတာ့ ႏွစ္စဥ္ ႏြား သံုးေလးေကာင္ ေရာင္းရတဲ့ ေငြက သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးႏွင့္ လႉေရးတန္းေရးမွာ အသံုးျပဳႏိုင္တယ္။ ေက်းလက္ ေဒသမွာ လယ္သမားႏွင့္ ႏြားဆိုတာ ခြဲျခားလို႔ မရႏိုင္တဲ့ အရာတစ္ခု ျဖစ္ေနတယ္။

ယေန႔ေခတ္မွာေတာ့ ကၽြဲ၊ ႏြား စားက်က္ေျမ ေနရာေတြမွာ ေနအိမ္ေဆာက္ လုပ္ဖို႔ ေနရာႏွင့္ အျခား ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး လုပ္ငန္း ေတြက ေနရာ ယူလာ ၾကၿပီ။ ေက်းရြာေတြမွာ စားက်က္ေျမ ဆိုတာ အပ်ဳိႀကီးဖင္ တလွဲ႔စာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိး ဆက္အျဖစ္ ကၽြဲ၊ ႏြားေမြးျမဴတဲ့ အေလ့အထ ေတြ ေပ်ာက္ဆံုး ကုန္ၿပီး ႏြားအပို ေမြးျမဴဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ ခိုင္းႏြား အတြက္ပင္ မေမြးျမဴ ၾကေတာ့ဘူး။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွ ႏြားေတြကို ထိုင္းႏိုင္ငံဆီ ေမွာင္ခို တင္သြင္း ၾကတယ္။ တင္သြင္း သမွ် ႏြားေတြက ႏြားပိန္၊ ႏြားညႇပ္ မပါဘူး။ အားလံုး ႏြားေခ်ာ၊ ႏြားလွ အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ေတြခ်ည္းပဲ။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ႏြားေမွာင္ခို တင္သြင္းမႈ  ရပ္ဆိုင္း သြားေပမယ့္ တ႐ုတ္ျပည္ ဘက္ကို ေမွာင္ခို သြင္းျပန္တယ္။ ေမွာင္ခိုပို႔တဲ့ ႏြားဖမ္းဆီးရမိတဲ့ သတင္းၾကားရတာ တစ္ႀကိမ္ ဖမ္းမိရင္ ႏြားေကာင္္ေရ ရာဂဏန္း နီးပါးရွိတယ္။ စစ္ေဆးေရး အဖြဲ႕က မေတြ႕ရွိ၍ ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ နားလည္မႈလုပ္၍ ေသာ္လည္း ေကာင္း တ႐ု တ္ျပည္ဘက္ ေရာက္သြားတဲ့ ႏြား အေရအတြက္က ေသာင္းဂဏန္း၊ သိန္း ဂဏန္းရွိေနၿပီ။ အခုဆိုရင္ ကၽြဲ၊ ႏြား ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းမွာ ျဖည့္စြက္စာ အျဖစ္ အဓိက လုိအပ္တဲ့ ပဲဖတ္၊ ႏွမ္းဖတ္ႏွင့္ ဖြဲႏုကို အေရအတြက္ အကန္႔အသတ္ မရွိ ႀကိဳက္ ေစ်းေပးၿပီး တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွ ၀ယ္ေနၾကတယ္။

ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ဳိးဆက္ ကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေမြးျမဴေရး လုပ္ငန္း ရပ္ဆိုင္း သြားႏိုင္တယ္။    ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရအဖြဲ႕ စီးပြားေရး အၾကံေပး ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဒီအခ်က္ကို သိထားသင့္တယ္။ ဒီပံုစံ အတိုင္း သြားေန ရင္ေတာ့ ေရွ႕လူႀကီး စကားအတိုင္း ႏြားက အ႐ုပ္ေရး ၾကည့္ရ မလိုျဖစ္ေနၿပီ။ အ႐ုပ္ေရး ၾကည့္ဖို႔ မလိုမီ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္မယ့္ အစီအစဥ္ေတြကို ေရးဆြဲဖို႔ လိုအပ္တယ္။

ေနာက္ထပ္ သိထားစရာ တစ္ခုရွိပါ ေသးတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ကမ္း႐ိုးတန္း အရွည္ မိုင္ ၁,၂၀၀ ခန္႔ပိုင္ဆိုင္ ထားတယ္။ ကုန္း တြင္းပိုင္း ေဒသမွာလည္း အဓိက က်တဲ့ ျမစ္ႀကီး ေလးစင္းႏွင့္ ျမစ္ငယ္ ေခ်ာင္းငယ္ ေတြကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပားမွာ ေတြ႕ရတယ္။ အလြန္ ႀကီးမားတဲ့ ကုန္းတြင္း ပိုင္း ေရအိုင္ႀကီး ေတြလည္း အလြန္ေပါမ်ား တယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚေဒသမွာ ဆိုလွ်င္ ငါးပုစြန္ေတြ ခိုေအာင္း ႏိုင္တဲ့ အင္း ေတြေပါ မ်ားလွတယ္။ အင္းေတြဟာ ေရစီး ေရလာေတြ ပိတ္ဆို႔ၿပီး အခ်ဳိ႕အင္းေတြ ကေတာ့ ေလလံစနစ္နဲ႔ လုပ္ပိုင္ခြင့္ျပဳ ထားေတာ့၊ မိမိဖမ္းဆီးခြင့္ ကာလအတြင္းမွာ ရသမွ် အရြယ္အစား မေရြးဘူး။ အကုန္ဖမ္း ဆီးပစ္ၾကတယ္။ အင္းအတြင္းမွာ ငါးေတြ ေပါက္ဖြား ႀကီးျပင္းႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ ဖန္တီး မေပးၾကေတာ့ဘူး။ ငါးသယံဇာတ ေတြ အလြန္ နည္းပါးသြားခဲ့ၿပီ။ ျမစ္ေခ်ာင္း နံေဘးမွာ ဓာတု အဆိပ္သင့္ပစၥည္းေတြ စြန္႔ပစ္တဲ့ စက္႐ံုေတြ၊ ေရႊတူးေဖာ္တဲ့လုပ္ ငန္းေတြ၊ လူေန အိမ္ယာ ေဆာက္လုပ္မႈေတြ ေၾကာင့္ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ အတြင္းမွ ေရေတြ မွာ အမိႈက္အညစ္ အေၾကးေတြ၊ ဓာတု အဆိပ္သင့္ ပစၥည္းေတြ ပါ၀င္ႏႈန္းမ်ား ေနၿပီ။ မသန္႔ရွင္းတဲ့ ေရေတြျဖစ္ကုန္ၿပီး ေနာက္ ဆက္တြဲ ဆိုးက်ဳိးအျဖစ္ ျမစ္ထဲမွသတၱ၀ါ ေတြရဲ႕ ေပါက္ဖြား ႀကီးထြားႏႈန္း (Biodiversity) ေတြ ပ်က္စီးကုန္ၿပီ။ ျမစ္ေတြေပၚမွာ ေရအား လွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္မယ့္ ေရကာတာ ေတြ တည္ေဆာက္တဲ့ အတြက္ ျမစ္ေတြရဲ႕ ေရစီးေၾကာင္း ေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္ႏိုင္ တယ္။ ျမစ္အတြင္း လွည့္လည္ က်က္စားေန တဲ့ ငါးအမ်ဳိးအစားေတြ အတြက္လည္း ငါး စားက်က္ေတ ြပ်က္စီးကုန္တယ္။ အထူး သျဖင့္ ျမစ္အတြင္းရွိ ေရအိုင္ႀကီးမ်ားမွာ က်က္စားတဲ့ ငါးအႀကီးမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေပါက္ဖြား ႀကီးျပင္းႏႈန္းေတြ ပ်က္စီးကုန္တယ္။ သံ လြင္ျမစ္ အတြင္းမွာဆိုရင္ ငါးတစ္ေကာင္ ၂၅ ကီလိုဂရမ္ အထိ အရြယ္အစားႀကီးမား တဲ့ ငါးမ်ဳိးေတြ ေပါက္ဖြားႏိုင္တယ္။

ျမစ္ေခ်ာင္း အတြင္း ေရေတြ သန္႔ရွင္းမႈမရွိေတာ့ ပင္လယ္ေရေတြလည္း   ညစ္ညမ္း ကုန္တယ္။ ပင္လယ္ထဲမွာ ေပါက္ဖြားႀကီး ျပင္းတဲ့ ငါး၊ ပုစြန္ေတြ ဆိုတာ ပင္လယ္ေရ သန္႔ရွင္းေနမွ မ်ဳိးပြားႏႈန္း၊ ႀကီးျပင္းႏႈန္း ေကာင္းမြန္ေစတယ္။ ကမ္း႐ိုးတန္း ေဒသ မွာ ေနထိုင္သူေတြဟာ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မတိုင္မီ က မိ႐ိုးဖလာ ငါးဖမ္းနည္း စနစ္ (Traditional Fishery) ကိုပဲ အသံုးျပဳၾကတယ္။ အဓိက ငါးဖမ္းနည္းစနစ္ (Fishery Gear) မွာေမွ်ာပိုက္ႏွင့္ ဖမ္းတဲ့ စနစ္ကိုသာ အသံုးျပဳ ၾကတယ္။ ငါးဖမ္းပိုက္ကြက္ ကိုလည္း ငါး လုပ္ငန္း ဦးစီးဌာနမွ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ငါးဖမ္းပိုက္ကြက္ အတိုင္း အသံုးျပဳၾကတယ္။ ေရေပၚ ေမွ်ာပိုက္မွာ ငါးဖမ္း ပိုက္ကြက္ ၃ ဒသမ ၅ လက္မ ကြက္ကုိ အသံုးျပဳၾက တယ္။

အရြယ္ေရာက္ၿပီး အရြယ္ အစားႀကီးတဲ့ ငါး ေတြကိုပဲ ဖမ္းဆီး ၾကတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွ စတင္ၿပီး ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွ တင္သြင္းလာတဲ့ အႏုျမဴ ငါးဖမ္းပိုက္ေတြက မူလက အသံုးျပဳ ေနတဲ့ ခ်ည္ပိုက္ေတြ အစား ေနရာယူလာ ၾကတယ္။ ငါးဖမ္းကြက္ အရြယ္အစား သံုး လက္မ ေအာက္ရွိၿပီး အရြယ္အစား ေသးငယ္ တဲ့ ငါးေတြကိုပါ ဖမ္းဆီးရ မိတယ္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာ့ကမ္း႐ိုး တန္းေရျပင္မွာ ထိုင္းကုမၸဏီေတြက ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဒရြတ္ဆြဲပိုက္ ငါးဖမ္းစက္ေလွ (Trawler Fishing Boat) ေတြက၊ ျမန္မာ့ ကမ္း႐ိုးတန္း ေတြမွာ အုပ္စုဖြဲ႕ ခိုး၀င္ဖမ္းဆီးၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ငါးဖမ္းတဲ့ ထိုင္း ငါးဖမ္းေလွေတြကို တားဆီးႏိုင္ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ေငြေၾကး တတ္ႏိုင္သူေတြက (Trawler Fishing Boat) ေတြတည္ေထာင္ ၿပီး ကမ္း႐ိုးတန္းေဒသမွ ဆက္လက္ဖမ္း ဆီးခဲ့ၾကတယ္။ Trawler Boat ေတြဆိုတာ ငါးဖမ္းကြက္ ေအာက္ေျခၾကမ္းျပင္ႏွင့္ သႏၲာ ေက်ာက္တန္းေတြကို ပ်က္စီးေစ တယ္။ ငါးဖမ္းရာ မွာလည္း အရြယ္အစား အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ေစ်းကြက္ မ၀င္တဲ့ ငါး (Trash Fish) က ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ပါ၀င္ေနတယ္။  Trash Fish ေတြကို ကမ္း ျပန္မယူဘဲ ပင္လယ္ထဲျပန္ၿပီး ပစ္ခ်ခဲ့ၾက တယ္။  Traw Net Fishing     ဆိုတာ ငါးဖမ္းကြက္ႏွင့္ သႏၲာ ေက်ာက္တန္းေတြ ပ်က္စီးေစတဲ့အျပင္ ငါးသယံဇာတ ဆံုး႐ံႈး မႈအလြန္မ်ားတဲ့အတြက္ ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ ကမ္း႐ိုးတန္း ေရပိုင္နက္မွာမွ ဖမ္းဆီးခြင့္ မျပဳဘူး။ သမုဒၵရာေရနက္ပိုင္း (Deep Sea) ဧရိယာမွာသာ ခြင့္ျပဳ ထားတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ကေတာ့ ေလွတစ္ေခါက္ ထြက္ဖို႔ အတြက္ ေငြဆယ္သိန္း ေပးလိုက္လွ်င္ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္၊ ႀကိဳက္တဲ့ ငါးဖမ္း ကြက္မွာ ဖမ္းဆီးႏိုင္တယ္။ ကမ္း႐ုိးတန္း ေဒသေတြမွာ ဖမ္းဆီးေနတဲ့ က်ားပါးစပ္ ႏွင့္ ဘုံေက်ာင္း လို႔ေခၚတဲ့ ငါးဖမ္းနည္း စနစ္ေတြကလည္း ငါးသယံဇာတ ဆံုး႐ံႈးမႈ အလြန္မ်ားလွတယ္။ ဒီလိုငါးသယံဇာတ ဆံုး႐ံႈးမႈ အလြန္မ်ားတဲ့ ငါးဖမ္းနည္းစနစ္ ေတြကို ဘာေၾကာင့္ ခြင့္ျပဳေနသလဲလို႔ ျပည္နယ္အဆင့္ တာ၀န္ရွိ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ဒီလို ငါးဖမ္းနည္း စနစ္ကို ခြင့္မျပဳခဲ့ရင္ ဌာနစီမံကိန္း၀င္ ေငြလ်ာထားခ်က္ျဖစ္တဲ့ ငါးဖမ္းဆီးခြင့္ လိုင္စင္ေၾကး ေလ်ာ့နည္းသြားရင္ သူတုိ႔ တစ္ေတြရဲ႕ အလုပ္ရာထူး တည္ျမဲေရးကိုပါ ထိခိုက္ႏိုင္တဲ့ အတြက္ ခြင့္ျပဳေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလိုငါးသယံဇာတ ဆံုး႐ံႈးႏိုင္တဲ့ ငါးဖမ္းနည္း စနစ္ေတြကို သိလွ်က္ႏွင့္ ခြင့္ျပဳေနေတာ့ ငါးသယံဇာတ ဆံုး႐ံႈးမႈပမာဏ အလြန္ျမင့္မားလာခဲ့တယ္။

ျမန္မာ ကမ္း႐ိုးတန္း ေဒသမွ ငါးဖမ္းဆီး မိႏႈန္းဟာ ႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလ်ာ့နည္းသြား ခဲ့တယ္လို႔ ငါးဖမ္းလုပ္ ငန္းကို လက္ေတြ႕ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ပညာရွင္ တစ္ဦးက ေျပာၾကား ခဲ့တယ္။ ေမလ ေနာက္ဆံုးပတ္က သံလြင္ျမစ္ သယံဇာတမ်ား ထိမ္းသိမ္းေရးႏွင့္ စီမံခန္႔ခြဲေရး အတြက္ ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ ထိုင္း ပညာရွင္ေတြပါ ၀င္ တဲ့အဖြဲ႕ဟာ (Thanlwin River Mounth Area) ျဖစ္တဲ့ ဘီလူးကၽြန္းႏွင့္ က်ဳိကၡမ ီ စက္စဲေဒသ ကို လက္ေတြ႕ကြင္းဆင္း ေလ့လာေရးခရီး ထြက္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအဖြဲ႕ကို တာ၀န္ယူ ခြင့္ရခဲ့ေတာ့ ေဒသခံေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးခြင့္ ရခဲ့တယ္။ ေရလုပ္သား ေတြ တင္ျပခ်က္ အရ သံလြင္ျမစ္ အတြင္းမွာေရာ၊ က်ဳိကၡမီစက္စဲ ကမ္း႐ိုးတန္း ေဒသ ေတြမွာပါ ငါးဖမ္းဆီး ရမိႏႈန္းက ႏွစ္ ၃၀ အတြင္းမွာ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ ေလ်ာ့နည္းသြား ခဲ့တယ္။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္က က်ဳိကၡမီ ေဒသမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ဦးစီးတဲ့ ငါးစိမ္း ေလွ (ေရျပန္ေလွ)နဲ႔ တစ္ညအိပ္ ငါးဖမ္း ထြက္ရင္ ငါးပိႆာခ်ိန္ ၃၀၀ မွ ၅၀၀ အထိသာ ဖမ္းမိေတာ့တယ္။ အခု ဖမ္းဆီးရမိတဲ့ ႏႈန္းက ငါးစိမ္းေလွ (ေရျပန္) တစ္ေခါက္ကို ငါးပိႆာ ၃၀ မွ ၅၀ အထိသာ ဖမ္းမိေတာ့ တယ္။  အဂၤလန္က်ားေခၚ က်ားပါးစပ္ပိုက္ (Setnet) လုပ္ငန္းမွာ ပိုက္တစ္လံုး တစ္ေရစာအတြက္ ငါးစိုပိႆာ ၁,၂၅၀ မွ ၂,၀၀၀ အထိ ဖမ္းဆီးရမိတယ္။ အခုေတာ့ ငါးစို ပိႆာ ၅၀၀ ခန္႔သာအမ်ားဆံုးဖမ္းမိေတာ့ တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏြားႏွင့္ ငါးသယံဇာတ ဆံုး႐ံႈးမႈေတြကို တာ၀န္ရွိသူေတြ အေနျဖင့္ ကာကြယ္ တားဆီးႏိုင္တဲ့ စီမံကိန္းေတြ မခ် မွတ္ဘဲ ဒီအတိုင္း တာ၀န္မဲ့ ေနၾကရင္ ႏြားႏွင့္ငါး အ႐ုပ္ေရး ၾကည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ စကားဟာ အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။

ထူးသစ္ The Farmer Journal