(အရင္က အ၀တ္မ၀တ္တဲ့ ဆလံုလူမ်ိဳးေတြလဲ အ၀တ္အစားေလးနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေနပါျပီ။)
ကြ်န္းကေလးမွာ စာသင္ေက်ာင္းျဖစ္ေပၚလာဖို႔ အထက္ကို စာတင္လုိ႔ အခုဆိုရင္ မူလတန္းေက်ာင္းေလးလဲ ရွိေနပါျပီ။ က်န္းမာေရးမွဴးလဲ ရွိေနပါျပီ။ ျမန္မာေတြလဲ အေရာက္အေပါက္ရွိလာေတာ့ ျမန္မာမ်ားနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ ဆလံုမေလးမ်ားလဲ ျမိတ္ျမိဳ႕ကို ေျပာင္းသူေျပာင္းနဲ႔ အေတာ္ကို စည္ပင္ေနပါျပီီ။ ျမန္မာေရတပ္ကေန ဦးစီးျပီး ကထိန္သကၤန္းကပ္ပြဲမ်ားကိုလဲ ႏွစ္စဥ္ျပဳလုပ္က်င္းပလွ်က္ ရွိပါတယ္။
အဲဒီကြ်န္းေလးကို ျမိတ္ျမိဳ႕ကေန သြားမယ္ဆိုရင္ ေလွခရီး တေန႔နဲ႔ တညအိပ္စီးရပါ့မယ္။ ကမၻာ့ေရေၾကာင္းနဲ႔အစပ္၊ ျမန္မာေရပိုင္နက္အဆံုးနားမွာ ရွိပါတယ္။ တခါတရံ ကမၻာ့ေရေၾကာင္းမွာ ဆုိက္ကပ္ထားတဲ့ ကမၻာ့လွည့္အေပ်ာ္စီးသေဘၤာၾကီးေတြကေနျပီး ရြက္ေလွေလးေတြနဲ႔ ကမၻာလွည့္ခရီးသြားမ်ား အလည္လာျပီး ကြ်န္းသူ၊ကြ်န္းသားမ်ား အတြက္ က်န္းမာေရး ပညာေရးအတြက္ အလွဴေငြမ်ား လွဴဒါန္းသြားတတ္ပါတယ္။ အရင္က ျပည္မနဲ႔ ေ၀းခဲ့ၾကတဲ့ ဆလံုလူမ်ိဳးမ်ားမွာ အခုဆိုရင္ ဘြဲ႕ရသမီးပ်ိဳေတာင္ ပိုင္ဆုိင္လို႔ ကိုယ္နယ္ေျမ ကိုယ့္ေဒသကို ျပန္လည္အက်ိဳးျပဳေနသူမ်ား ျဖစ္ေနပါျပီ။
ဒီစာေလးေရးေနရင္း သူေျပာခဲ့ဖူးတာေလး ျပန္သတိရလာတယ္။
'' တခါတေလဆိုကြာ ဗုဒၶဘာသာရယ္လို႔လဲ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္မရွိ၊ ပ်င္းစရာလဲေကာင္း၊ ကြ်န္းေပၚကေတာင္ ခုန္ခ်ခ်င္လာတယ္'' ဆိုပဲ့။ အခုေတာ့ ပန္းေတြနဲ႔ ေ၀ေနခဲ့ပါပေကာလား။
အေနအစားခ်ိဳ႕တဲ့စြာ လူသူမနီး ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားနယ္စပ္ကြ်န္းကေလးမွာ သာသနာျပဳေနရွာတဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ဒီမစို႔မပို႔ စာတုိေလးနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳရျခင္းရယ္ပါ။
Ref by ; Daweian Monk FB
No comments:
Post a Comment