ဘာသာျခားႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း

၂၀၁၃ ၊ ဇူလိုင္လထုတ္ ဓမၼရံသီ ဓမၼမဂၢဇင္း မွာ ေရွ႕ေန ဦးေအးပိုင္ (ေထရ၀ါဒဓမၼ ကြန္ယက္ ဥပေဒ အႀကံေပး အရာရွိ) ေရးသားတဲ့ ဘာသာျခားနဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း ေဆာင္းပါးကို အားလံုး သိေအာင္ ျပန္လည္ တင္ျပေပး လိုက္ပါတယ္။ ေဆာင္းပါးရွင္ကိုလဲ ဒီေနရာကေန တဆင့္ တင္ျပခြင့္ျပဳ ပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ ပါတယ္။

အိမ္ေထာင္မႈဘုရားတည္  

ေလာကတြင္ လူ ဟူ၍ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခါ တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း ရပ္တည္မေနၾကဘဲ အေဖာ္ရွာ လာၾကသည္။ ေယာက်္ား- မိန္းမ သဘာ၀အရ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္း၊ သားေမြးျခင္း မ်ားကို ျပဳလုပ္လာၾကသည္။ ထိုအခါ ျပႆနာ မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာၾကသည္။ ျမန္မာစာဆိုရွင္ စေလ ဦးပုညက- “ အိမ္ေထာင္မႈ ဘုရားတည္၊ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထိုး၊ ဤသံုးမ်ဳိး ခ်က္မပိုင္လွ်င္၊ ေနာင္ျပင္ရန္ ခက္သည့္အမ်ဳိး” ဟု စပ္ဆိုၿပီး သတိေပးထား ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳမႈမွားလွ်င္ ဘာသာ သာသနာကိုပါ ဆံုးရံႈးေစျခင္းေၾကာင့္ ဘ၀တစ္ခုလံုး ဆံုးရံႈးလုိက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ တုိ႔သည္ ဆန္စပါး၊ ၀ါဂြမ္း၊ ကၽြန္းသစ္၊ ေရနံ၊ ေက်ာက္သံ ပတၱျမား အစရွိသည့္ ေျမေပၚ ေျမေအာက္ အဖိုးတန္ ပစၥည္းမ်ားကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရယူခဲ့ၾကသည္။

အိႏၵိယ ကုလားမ်ားကို ေခၚယူလာၿပီး လယ္ယာ လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ေစခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ လယ္သမားႀကီး မ်ားသည္ ေနာက္ဆံုး လယ္ယာေျမမ်ားကို လက္လြတ္ဆံုးရံႈးၾကရသလုိ အေၾကြးမဆပ္ႏုိင္၍ သမီးပ်ဳိမ်ားပင္လွ်င္  သိမ္းပိုက္ခံရျခင္း ေၾကာင့္  လက္လြတ္ဆံုးရံႈးၾကရသည္။ ထို႔အတူ တရုတ္လူမ်ဳိးမ်ား ကိုလည္း ၀င္ေရာက္လာေစခဲ့ၿပီး  စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိ႔ ကို လုပ္ကိုင္ေစခဲ့သည္။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ တရုတ္လူမ်ဳိးမ်ားကလည္း  ျမန္မာမိန္းခေလးမ်ားကို လက္ထပ္ယူၾကသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဒဂုန္ဆရာတင္က“ ေငြကို ယူသည္၊ ေရႊကိုယူသည္၊ လူကိုယူသည္၊ အမ်ဳိးေပ်ာက္မွာ စိုးေၾကာက္ လွပါသည္” သီခ်င္းစပ္ဆိုၿပီး သတိေပးထား ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား အေနျဖင့္  ႏုိင္ငံျခင္းသား၊ လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားႏွင့္ လက္ထပ္ရျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္-

(၁) ေငြေၾကးအခက္အခဲေၾကာင့္ လက္ထပ္ရျခင္း။

(၂) ပစၥည္းဥစၥာ ေထာက္ပံ့ကူညီမႈေၾကာင့္ လက္ထပ္ရျခင္း။

(၃) က်န္းမာေရး အေထာက္အပံ့အပါအ၀င္ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေထာက္အပံ့ အစရွိေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ေၾကာင့္ လက္ထပ္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

လက္ထပ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘာသာေရးမတူမႈ၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံ မတူမႈတို႔ေၾကာင့္ ႀကီးစြာေသာ လူမႈဒုကၡမ်ားကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳေတြ႕ၾကရသည္။ ေနာင္တကို ေနာင္မွ ရၾကရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားသည္  ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခားမ်ားႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးေနာက္တြင္ တရား၀င္မယား မျဖစ္ဘဲ အေပ်ာ္မယား ျဖစ္ၾကရသည္။ အေပ်ာ္မယား ဘ၀ ျဖင့္ အေမြ မခံထုိက္သည့္ သားသမီးမ်ားကို ေမြးၾကရသည္။  ထိုအခါတြင္ ႏိုင္ငံျခားသား၊ လူမ်ဳိးျခား၊ ဘာသာျခားတို႔က သူတို႔ဘာသာသို႔ သြတ္သြင္းျခင္း ခံၾကရသည္။ ဘာသာျခားတို႔က ဘာသာကိုေရာ လူမ်ဳိးကိုပါ ၀ါးမ်ဳိခဲ့ၾကရသည္။ ၀ါးမ်ဳိေနၾကသည္။ ၀ါးမ်ဳိလာၾကဦးမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာျခား၊ လူမ်ဳိးျခား၊ ႏိုင္ငံျခားသားတို႔၏ ဥပေဒမ်ား ဓေလ့ထံုးစံမ်ားကို နားလည္ထားၾကေစရန္ တင္ျပလို ပါသည္။

အစၥလမ္ဘာသာ(မဟာေဗဒင္ဘာသာ)

အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ မဟုတ္သူနွင့္ လက္ထပ္ျခင္းကုိ ဥပေဒအရ တားျမစ္ထားသည္။ ထုိသို႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ လက္ထပ္ထားလွ်င္ အသိအမွတ္မျပဳ။

ဟိႏၵဴဘာသာ

ဟိႏၵဴတရား ဥပေဒအရ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ အခ်င္းခ်င္းပင္လွ်င္ ဇာတ္မတူသူႏွင့္ လက္ထပ္ျခင္း မျပဳႏိုင္၊ ျဗဟၼဏဇာတ္၊ ခတိၱယဇာတ္၊ ေ၀ႆဇာတ္၊ သုဒၶဇာတ္ဟု ဇာတ္ေလးမ်ဳိးရွိရာ ဇာတ္တူသူခ်င္းသာ လက္ထပ္ႏိုင္သည္။ ဇာတ္မတူသူ မ်ားႏွင့္ လက္ထပ္ျခင္းကို ခြင့္မျပဳ။ ထို႔အတူပင္ ဘာသာျခားမ်ားႏွင့္ လက္ထပ္ျခင္း ကိုလည္း ခြင့္မျပဳ၊ လက္ထပ္ခြင့္မရွိ။

ခရစ္ယာန္ဘာသာ

အျခားဘာသာ၀င္မ်ားႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္မရွိ။ အကယ္၍လက္ထပ္ခဲ့လွ်င္ ၄င္းတို႔ဘာသာသို႔ မ၀င္လွ်င္ လက္ထပ္ျခင္းသည္ တရားမ၀င္။

တရုတ္ဗုဒၶဘာသာ

တရုတ္ဓေလ့ထံုးစံျဖင့္ လက္ထပ္ျခင္းမဟုတ္လွ်င္ တရားမ၀င္။

ဘာသာကူးေျပာင္းၾကရပံုမ်ား

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမိန္းကေလး မ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားသား၊ ဘာသာျခား၊ လူမ်ဳိးျခားမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လက္ထပ္ခဲ့ရၿပီးမွ တရားမ၀င္ေၾကာင္း တရား၀င္မယား မျဖစ္ေၾကာင္း သိခြင့္ရရွိ ၾကသည္။ တရား၀င္မယား မျဖစ္လွ်င္ မိသားစု ခံစားခြင့္၊ မိသားစု ရပိုင္ခြင့္ မရရွိေတာ့ျခင္း၊ ၄င္းတုိ႔၏ ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းမွသာလွ်င္ တရား၀င္လ က္ထပ္ျခင္းျဖစ္၍  မိသားစု ခံစားခြင့္၊ မိသားစု ရပိုင္ခြင့္ ရရွိႏုိင္သည္ကို သိရွိလာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ဘာသာျခား၊လူမ်ဳိးျခား၊ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူတို႔၏ ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းၾကရသည္။

ဤနည္းျဖင့္ ဘာသာလည္း ေပ်ာက္ၾကရသည္။ လူမ်ဳိးလည္း ေပ်ာက္ၾကရသည္။ ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ တေျဖးေျဖး ပို၍ပို၍ မ်ားျပားလာၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာအမ်ဳိးသားမ်ား၊ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ား အထူး သတိထားရမည့္ အခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘာသာျခား၊ လူမ်ဳိးျခားတို႔ႏွင့္ လက္ထပ္မႈေၾကာင့္ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ ျပႆနာမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။

အစၥလာမ္ဘာသာ

(၁) မဆိုင္း ႏွင့္ ကိုဒါမြိဳင္ရွင္ (8BLR-16)။  ဆိုနာဟာလာႏွင့္ မခင္ (9BLR-206) အမႈတြင္  ျမန္မာ မိန္းကေလး (မဆုိင္း၊မခင္) တို႔သည္ အစၥလာမ္ ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းၿပီး မြတ္ဆလင္ ေယာက္်ားနွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာသုိ႔ ျပန္ကူးေျပာင္းလွ်င္ အစၥလာမ္ ဥပေဒအရ လက္ထပ္ျခင္းသည္ အလိုလို ပ်က္ျပယ္သြားသည္။ ေယာက္်ားက ကြာရွင္းရန္ မလိုေပ။ အမ်ဳိးသမီးသည္ မည္သည့္ ခံစားခြင့္ကိုမွ် မရေပ။

(၂) ကိုေအးႏွင့္ ရာဇူးဘိုင္ဘိုင္ (1950 BLR.8.C) 288အမႈတြင္ သမီးတစ္ဦးရွိသူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ မုဆုိးမ တစ္ဦးသည္ အစၥလာမ္ဘာ သာသုိ႔ ကူးေျပာင္းၿပီး မြတ္ဆလင္ ေယာက္်ားႏွင့္ အိမ္ေထာင္သစ္ ျပဳခဲ့သည္။ ထိုမိန္းမ ကြယ္လြန္ေသာ အခါ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သမီး သည္ မိခင္၏ အေမြကို မေတာင္းႏုိင္ေပ။ အစၥလာမ္ ဥပေဒအရ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ မဟုတ္လွ်င္ အေမြေတာင္းခြင့္ မရွိေပ။

(၃) တရား၀င္ လြဲေျပာင္းသူႏွင့္ မလွေထြး (AIR-1929 ရန္ကုန္၊စာ-350) အမႈတြင္  ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အမ်ဳိးသမီးသည္ လက္မထပ္မီ အစၥလာမ္ ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းျခင္း မရွိလွ်င္ ထိမ္းျမားမႈသည္ တရားမ၀င္ဟု သတ္မွတ္သည္။

ဟိႏၵဴဘာသာ

ေမာင္မန္းႏွင့္ ဒုိရာမို (3 LBR.244)အမႈတြင္ ဒိုရာမိုႏွင့္ မေရႊပဲတို႔သည္ ၁၆ ႏွစ္မွ် လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္းခဲ့ၾကေသာ္ လည္း ဟိႏၵဴ တရား ဥပေဒႏွင့္အညီ လက္ထပ္ျခင္း မဟုတ္၍ တရား၀င္ လင္မယား မဟုတ္ေပ။ အေမြဆက္ခံခြင့္ မရႏုိင္။(ေမာင္မန္း သည္ မေရႊပဲ၏ ကုိယ္စားလွယ္ျဖစ္သည္)

ခရစ္ယာန္ဘာသာ

ေမာင္ႀကိဳက္ႏွင့္ မႀကီး (2 UBR. 1897-188) အမႈတြင္ ခရစ္ယာန္ ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းၿပီး ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာမွ ဗုဒၶဘာသာသို႔ ျပန္ကူးေျပာင္းခဲ့သည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ မူလ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းသည္ မပ်က္ျပယ္။

တရုတ္ဗုဒၶဘာသာ

တီ၀ိန္ရွိန္ႏွင့္ မႏွင္းလိႈင္ (BKT.224) အမႈတြင္ တရုတ္ရုိးရာဓေလ့ႏွင့္အညီ လက္ထပ္မွ တရား၀င္သည္။

ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ( ျမန္မာဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒ)

ဓမၼသတ္က်မ္း၌ လည္းေကာင္း၊ ဓေလ့ထံုးစံ၌ လည္းေကာင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမ်ားအား ဘာသာျခားႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္း ျမားျခင္းကို ပိတ္ပင္ထားမႈမရွိပါ။

ပစၥည္းခန္႔ခြဲရရွိမႈ(ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား)

(က) အမ်ဳိးသား၊အမ်ဳိးသမီး တန္းတူအခြင့္အေရးရွိသည္။

(ခ) ပစၥည္းခန္း လက္ထက္ပြား အတူပိုင္သည္။

(ဂ) မယားေသလွ်င္လင္ပိုင္သည္၊ လင္ေသလွ်င္ မယားပိုင္သည္။

(ဃ) ေသတမ္းစာေရးခြင့္မရွိပါ။

ပစၥည္းခန္႔ခြဲရရွိမႈ (အျခားဘာသာ၀င္မ်ား)

(က) အမ်ဳိးသား အမ်ဳိးသမီး တန္းတူအခြင့္အေရး မရွိ။

(ခ) ေယာက္်ားရွာ၍ ရေသာ ပစၥည္းသည္ လက္ေယာက္်ား ႏွင့္သာဆိုင္သည္။ မိန္းမရွာ၍ ရေသာပစၥည္းသည္ မိန္းမႏွင့္ သာဆိုင္သည္။ ေပးမွသာလွ်င္ ရရွိမည္ျဖစ္သည္၊ မေပးလွ်င္ မရ။

(ဂ) အေမြရေသာ ပစၥည္းသည္ အေမြရသူ ေယာက္်ားသာ ဆိုင္သည္။ (သုိ႔မဟုတ္) အေမြရသူ မိန္းမသာ ဆုိင္သည္။

(ဃ) ေသတမ္းစာ ေရးခြင့္ ရွိသည္။

ကြာရွင္းျခင္း

(က) ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ - ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကြာရွင္းခြင့္ရွိသည္။

(ခ) ခရစ္ယာန္ ဘာသာ -  တရားရံုး မပါဘဲ ကြာရွင္းခြင့္မရ။

(ဂ) ဟိႏၵဴဘာသာ - မည္သည့္ အေၾကာင္းျဖင့္မွ် ကြာရွင္းခြင့္မရွိ။

(ဃ) အစၥလာမ္ဘာသာ -  တစ္ဖက္သတ္ ကြာရွင္းခြင့္ရွိသည္။

ထိုသို႔ ကြားရွင္းၾကရာတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ားသည္  ဘာသာျခား၊ လူမ်ဳိးျခား ေယာက္်ားႏွင့္ လက္ထပ္ ထိမ္းျမားခဲ့လွ်င္ အစၥလာမ္ ဘာသာအရ လက္ထပ္သည့္ အခါ ၄င္းတို႔၏ ဘာသာသို႔ မ၀င္လွ်င္ တရား၀င္မယား မျဖစ္ဘဲ အေပ်ာ္မယား ဘ၀ ေရာက္ၾကရသည္။ ေယာက္်ားက မိန္းမကို မေက်နပ္လွ်င္ အလြယ္တကူ ကြာရွင္းျခင္းခံၾက ရသည္။ မည္သည့္ ခံစားခြင့္ကိုမွ် မရၾကေပ။

ထို႔အတူ ခရစ္ယာန္ ဘာသာအရ လက္ထပ္သည့္ အခါ  ၄င္းတို႔၏ ဘာသာသို႔ မ၀င္လွ်င္ တရား၀င္ မယား မျဖစ္ဘဲ အေပ်ာမယား ဘ၀ေရာက္ၾကရသည္။ ၄င္းတို႔၏ ဘာသာသို႔၀င္ၿပီးမွ လက္ထပ္ခဲ့ လွ်င္လည္း ကြာရွင္းခြင့္ မရေတာ့သျဖင့္ ဘာသာကူး ေျပာင္းရန္ ခက္ခဲၾကရျပန္သည္။ အကယ္၍ ဗုဒၶဘာသာသို႔ ျပန္ကူးေျပာင္းခဲ့လွ်င္ မိန္းမ၏ခံစားခြင့္ မရေတာ့ဘဲ ၊ ဆံုးရံႈးၾကရျပန္ သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ားသည္ ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခားတို႔ႏွင့္ လက္ထပ္ လိုက္လွ်င္ ႀကီးမားေသာ ဘ၀ႏြံထဲ အႏွစ္ခံ လိုက္ရသလိုျဖစ္ၿပီး ဘာသာဆံုးရံႈး လူမ်ဳိးဆံုးရံႈး ခံလိုက္ၾကရသည္။ အျခားဘာသာမ်ားမွာ“ဘာသာ မတူလွ်င္ လက္မထပ္ရန္” ဥပေဒရွိသည္။

ဘာသာျခား၊ လူမ်ဳိးျခားတို႔က ဘာသာေရး ဥပေဒမ်ားကုိ ထုိသုိ႔ျပဌာန္းထား ျခင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ား၏ အခက္အခဲကို ေျဖရွင္းႏုိင္ရန္ လိုအပ္ေသာ ဥပေဒမ်ား ကို ႏုိင္ငံေတာ္က ျပဌာန္းသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ျပဌန္းထားသည့္ ဥပေဒ မ်ားကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား သိရွိၾကမည္ ဆိုပါက အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ဘာသာျခားႏွင့္ လက္ထပ္ လုိက္ရ ေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာကို စြန္႔လြတ္ရန္ မလိုေၾကာင္း။ မိမိတို႔၏ မိန္းမ အခြင့္အေရး ဆံုးရံႈးရန္ မလိုေၾကာင္း တင္ျပလုိပါသည္။

၁၉၅၄-ခုႏွစ္၊ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား အထူးလက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းႏွင့္ အေမြဆက္ခံျခင္းဆိုင္ရာ ဥေပဒ

ဤဥပေဒပုဒ္မ ၂၀-တြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား အေနျဖင့္ မည္သည့္ ႏုိင္ငံျခားသား၊ ဘာသာျခားႏွင့္ လက္ထပ္ေစကာမူ ၄င္းတို႔၏ဘ ာသာမွာ မည္သို႔ပင္ သတ္မွတ္ ထားေစကာမူ မိန္းမ အခြင့္အေရး ဆံုးရံႈးမႈ မရွိျခင္း၊ လင္မယား ကြာရွင္းခြင့္ ရွိျခင္း၊ ပစၥည္း ခြဲေ၀ ရပိုင္ခြင့္ရွိျခင္း၊ သားသမီး ထိန္းသိမ္းခြင့္ ရွိျခင္း တို႔ကို ျမန္မာ ဓေလ့ထံုးတမ္း အတုိင္း အခြင့္အေရး ရွိေၾကာင္း ျပဌာန္း ထားသည္။ ေအာက္ပါ စီရင္ထံုးမ်ားျဖင့္ လမ္းညြန္ထားသည္ -

ေမာင္ရင္ႏွင့္မၿမဳိင္ (26-IC700)အမႈတြင္ ထိမ္းျမား လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ လင္ျဖစ္ေစ မယားျဖစ္ေစ ၊ အျခားဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္း ကိုးကြယ္ေစကာမူ ထိမ္းျမားမႈသည္ မပ်က္ျပယ္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ေဒၚသိုက္ (ေခၚ) ေဂၚမသိုက္ႏွင့္ စီေရာင္လင္း (1951-မတစ၊ စာ - 133) အမႈတြင္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ဦးသည္ ၄င္း၏ ပုဂၢဳိလ္ေရး ဆိုင္ ရာ ဥပေဒကုိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းသို႔ ယူေဆာင္ ခြင့္မရွိ။

ေဒၚေစာႏွင့္ ကြယ္လြန္သူ အီးအမ္ မက္ထြန္း (ပစၥည္းကိစၥ၊ 1996-မတစ၊ စာ -88) အမႈတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမိန္းမမ်ားသည္ အျခား ဘာသာ၀င္ ေယာက္်ားႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ာစြာ ေပါင္းသင္းေနထုိင္ကာ သားသမီး တစ္က်ိတ္ပင္ ထြန္းကားခဲ့ေစကာမူ တရား၀င္မယား မျဖစ္ရဘဲ အေျမွာင္မယား ၊အေပ်ာ္မယား အဆင့္၌သာ တင္းတိမ္ခဲ့ၾကရသည္။ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးစသည့္ အဘက္ဘက္၌ နစ္နာ ဆံုးရံႈးျခင္း ခံခဲ့ၾကရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းမမ်ား၏ အခြင့္အေရးကို အကာအကြယ္ေပး ရန္ “၁၉၅၄-ခုႏွစ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျမန္မာမိန္းမမ်ား အထူး ထိမ္းျမားျခင္းႏွင့္ အေမြဆက္ခံမႈ အက္ဥပေဒကို ျပဌာန္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္” ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္။

ဆက္လက္၍ မိခင္ျဖစ္သူက အစၥလာမ္ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းသြားရာတြင္ က်န္ရွိေနေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သားသမီးမ်ား ႏွင့္ပတ္သက္သည္တို႔ကို ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။

ေဒၚမလား-ပါ(၅)ဦးႏွင့္ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခိုင္-ပါ (၄)ဦး၊ ၂၀၀၄-ခုႏွစ္၊ တရားမ အထူး အယူခံမႈအမွတ္-(၄၇)အမႈတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သမီးျဖစ္သူသည္ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေသာ ကြယ္လြန္သူ (အေမ)၏ က်န္ရစ္သည့္ အေမြပစၥည္း မ်ားကို အေမြ ဆက္ခံခြင့္ မရွိေၾကာင္း ေကာက္ယူ ဆံုးျဖတ္ျခင္းသည္ မွန္ကန္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

ရုပ္ရွင္မင္းသား၀င္းဦး၏ အေမြခံျပႆနာအမႈ

ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ မင္းသာႀကီး၀င္းဦး(ခ) လွျမင့္ (ဗုိလ္ႀကီးေဟာင္း) အမႈတြင္ မိဘႏွစ္ပါး စလံုး ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး ၄င္းကိုယ္တုိင္သည္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္သည္။ ၂၃-၉-၁၉၇၂ တြင္  တပည့္ တစ္ဦးကို ေမြးစားသား အျဖစ္ ေမြးစားရန္ ေမြးစား စာခ်ဳပ္ေပၚ ငါးက်ပ္တန္ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္၍ စာခ်ဳပ္ျဖင့္ ေမြးစားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသားႀကီး ၀င္းဦးသည္ (၃၀-၁၂-၁၉၇၆)တြင္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ ယုဒသန္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း၌ ခရစ္ယာန္ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့သည္။ ထုိသုိ႔ ကူးေျပာင္းျခင္းမွာ “ႏိုင္ငံရပ္ျခား ခရီးသြားလိုလွ်င္ အကူအညီရလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္” ဟု အေၾကာင္းျပခဲ့သည္။

၄င္းမကြယ္လြန္မီ (၂၈-၁၁-၁၉၈၈)တြင္ ေသတမ္းစာေရး ခဲ့သည္။ ထုိေသတမ္းစာ အရ ၄င္း၏ပိုင္ဆိုင္မႈ စီမံခန္႔ခြဲပိုင္ခြင့္ အတြက္ ေဒၚအိုင္းရင္း တင္လွကို ခန္႔ခဲ့သည္။ ထုိေနာက္ (၁၄-၁၂-၁၉၈၈)တြင္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး၌ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး၀င္းဦး၏အေမြကို အေၾကာင္းျပဳ၍ “ေမြးစားသားႏွင့္ ေဒၚအိုင္းရင္းတင္လွ”တို႔ အမႈျဖစ္ၾကသည္။

ထိုအမႈတြင္ ေမြးစားျခင္းသည္ ရုပ္ရွင္မင္းသား၀င္းဦး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ခ်ိန္က ေမြးစားခဲ့ျဖစ္သည္။ ေသတမ္းစာေရးျခင္း သည္ ခရစ္ယာန္ဘာသာသို႔ ကူးေျပာင္းၿပီးမွ ေသတမ္းစာေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသတမ္းစာအရသာ ဆံုးျဖတ္ရမည္ဟူ၍ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။

ဗုဒၶဘာသာ၌ ေသတမ္းစာေရး ခြင့္မရွိ၊ ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၌ ေသတမ္းစာ ေရးခြင့္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာကူးေျပာင္းခဲ့ လွ်င္ က်န္ရစ္သူ သားသမီးမ်ား ေဆြမ်ဳိးမ်ားမွာ နစ္နာ ဆံုးရံႈးမႈမ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္။ ႏိုင္ငံျခားသား၊ ဘာသာျခား၊ လူမ်ဳိးျခားမ်ားသည္  ၄င္းတို႔ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးျဖစ္ေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးမ်ားကို ႏုိင္ငံျခားသို႔ ေခၚယူသြားၾကသည္။ တစ္ဖက္ႏုိ င္ငံသို႔ ေရာက္သည့္အခါ ဘာသာျခား ဥပေဒမ်ားအရ ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ဆံုးျဖတ္ျခင္း ခံၾကရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား အမႈရံႈးၾကရၿပီး အေပ်ာ္မယား အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိၾကရသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ တရားရံုးခ်ဳပ္က “ညြန္ၾကားလႊာအမွတ္ ၂/၉၈” ျဖင့္ “ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး မ်ားသည္ ႏုိင္ငံျခားသားႏွင့္ ထိမ္းျမား လက္ထပ္ျခင္း မျပဳရ” ဟူသည့္ ညြန္ၾကားခ်က္ကို ထုတ္ျပန္ထားသည္။ ဤအခ်က္ အလက္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ “ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ားသည္ ဘာသာျခား ေယာက္်ားကို လက္ထပ္လိုက္လွ်င္ အေပ်ာ္မယား ဘ၀သို႔ ေရာက္ၾကရသည္၊ မိမိ ဘာသာကို စြန္႔လြတ္ၾကရသည္၊ လူမ်ဳိးျခား ေသြးေႏွာမႈေၾကာင့္ အမ်ဳိးပါ ေပ်ာက္ရမည့္ အေျခအေနမ်ား ေပၚေပါက္လာၾကသည္” ကို ေတြ႕ရသည္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလးမ်ား အတြက္ “ဘာသာကူးေျပာင္းမႈ မရွိေစရန္၊ အခြင့္အေရး မဆံုးရံႈးေစရန္” ဥပေဒျဖင့္ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္မႈ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း သိနားလည္သူ နည္းလွေသးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာသာျခားႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္ သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ပင္ ဘာသာျခား၏ ဘာသာသို႔ အလြယ္တကူ ကူးေျပာင္းၾကေလသည္။ ဤျဖစ္စဥ္ႀကီးသည္ တစ္ေန႔တျခား မ်ားျပားလာ ေပသည္။

ဘာသာမတူလွ်င္ လက္မထပ္ရ

သို႔ျဖစ္၍ ဘာသာျခားမ်ားမွာ “ဘာသာမတူလွ်င္ လက္မထပ္ရန္ ဥပေဒရွိ” သကဲ့သုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ မွာလည္း “ ဘာသာမတူလွ်င္ လက္မထပ္ရ” ဟူေသာ တားျမစ္ခ်က္ကို ဥပေဒတစ္ရပ္ အျဖစ္ ေပၚထြက္လာေအာင္ ျပဳလုပ္သင့္သည့္ အခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။

နိဂုံးခ်ဳပ္အားျဖင့္ တုိက္တြန္းလိုသည္မွာ-

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာ မိန္းကေလး မ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားသား ၊ ဘာသာျခား၊ လူမ်ဳိးျခားတို႔ႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္လွ်င္ မိမိ အခြင့္အေရးမ်ား ဆံုးရံႈးၾကရၿပီး ဘာသာေရာ လူမ်ဳိးပါ ဆံုးရံႈးေနၾကရ ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာသာျခားမ်ားႏွင့္ လက္မထပ္ သင့္ၾကေပ။ အကယ္၍ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ လက္ထပ္ ရပါကလည္း ဘာသာ ကူးေျပာင္းမႈ မျပဳၾကပါရန္ ၁၉၅၄- ခုႏွစ္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ား အထူး လက္ထပ္ထိမ္းျမားမႈႏွင့္ အေမြဆက္ခံျခင္း ဥပေဒအရ အကာအကြယ္ ရယူႏုိင္ၾက ေစရန္ အသိေပးလိုက္ရ ပါသည္။ အားလုံး က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေတာ္ကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ၾက ပါေစ။

ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ေအးရိပ္ေခ်ာင္မဟာစည္ ရိပ္သာ ဆရာေတာ္ဦးေကာ၀ိဒ စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္

http://www.venkawwida.net/2013/07/blog-post.html